Yazımıza kronolojik bir başlangıç yaparak insanın dünya üzerindeki macerasıyla başlayalım istiyorum. İnsanlık tarihi kitaplarında ilk insan topluluklarının daha çok su kenarlarında hayat bularak dünyanın değişik coğrafyalarına dağıldıkları ifade ediliyor. Çoğunlukla ailelerden oluşan avcı toplayıcılardan oluşan gruplar zamanla kabileleri oluşturarak yerleşik hayata geçen ilk insanlar oldular.  Yerleşik hayata geçen ilk insanların oluşturduğu topluluklar köyler veya kasabalar olarak nitelendirilebilecek küçük yerleşim alanlarında insan medeniyetini geliştirmeye başladılar. Başlangıçta sadece tohumları ıslah edip çiftçilik yaparak yaşayan bu gruplar toplumsal ihtiyaçlar doğrultusunda farklı sosyal ve beşerî ihtiyaçları karşılayacak şekilde evrilerek ilerleme gösterdiler.  Dünyanın en ücra köşelerine dahi yayılan insanlık aradan geçen binlerce yılda her geçen gün ilerleme kaydederek insan medeniyetini geliştirdi. Bugün sekiz milyarı geçen dünya nüfusu, Birleşmiş Milletler tarafından tanın

Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk,  “ Cumhuriyet nedir? ”  diye soran bir köylü vatandaşa “Cumhuriyet, kimsesizlerin kimsesidir” demişti. İşte bir doğu masalındaki Zümrüdüanka kuşu misali küllerinden doğarak, bu sefer yüzünü batıya dönen genç Cumhuriyet, kimsesizlerin kimsesiydi... Hamuruna; emek, kan, ter ve gözyaşıyla beraber bir ulusun kaderini ekleyip bunu inançla mayalayan Türk milleti Cumhuriyet'i ilan ederek muasır medeniyetler ailesinde ilerleme gayesini kendisine şiar edindiyse bunu 'mavi gözlü bir dev' ve onun en büyük eserim dediği Cumhuriyete borçlu diyebiliriz. Türk milletinin yıllarca süren geri çekilme ve savunma pozisyonunu terk ederek ileri atılma ve kayıplarını telafi etme fırsatı bulduğu Kurtuluş Savaşı; 19 Mayıs 1919'da Samsun'da doğan güneşin batışını takip eden 3 yıl 4 ay 26 gün sonra Mudanya Ateşkes Antlaşması ile son bulduğunda; iç ve dış düşmanlarından, yüklerinden, hurafelerinden ve zamanın gerisinde kalmış yönetim tarzından kurtulan Anado